در سال ۱۹۲۹ سینمای شوروی فیلمی مستند تجربی را به مخاطبان معرفی می‌کند به نام "مردی با دوربین فیلمبرداری" ساخته‌ی ژیگا ورتوف که جهان او را با نظریه‌ی مشهور سینما-چشم یا همان سینما- حقیقت می‌شناخت. نظریه‌ای که دوربین فیلمبرداری را وسیله‌ای به مثابه‌ی چشم انسان می‌دانست که لحظات را می‌بیند و ثبت می‌کند. فیلم "مردی با دوربین فیلمبرداری" مهم‌ترین اثر در انعکاس و ارائه‌ی مفاهیم این نظریه است. ورتوف با ثبت این ایده خیال داشت سینما را به امری جهانی تبدیل کند که با کمک آن بشود با مردمان هر کشوری فارغ از زبان یا پیشینه‌ی فرهنگی ارتباط برقرار کرد. تجربه‌ی ساخت "مردی با دوربین فیلمبرداری" در همین راستا بود. او با گرفتن تصاویر موشکافانه‌ای از فضائل و معایب مردمانی به ظاهر در یک کلان‌شهر مدرن اما در حقیقت چندین شهر به مدت ۳ سال، موفق به ثبت تصاویری گوناگون مانند مشاغل، مردم عادی، کارگرها، ماشین‌آلات، ساعت‌های مختلف شبانه‌روز، تفریح، پرسه‌زنی، مشاهده، مرگ و تولد و مونتاژ جاه‌طلبانه‌ی آن‌ها به چنین مهمی دست یابد.
دسته بندی فیلم
