نوبلیست‌های فیزیک با اَباعِباد، قسمت‌ یازدهم، نوبل ۱۹۱۱

هنگامی که یک جسم سیاه (Black Body) داغ می‌شود، از خود امواجی در ناحیه‌ی نور مرئی و همچنین انواع دیگری از امواج الکترومغناطیس گسیل می‌کند. اما طیف این تابش تنها به دمای جسم بستگی‌ دارد و هیچ ارتباطی با نوع ماده‌ای که آن جسم از آن ساخته شده است، ندارد. در سال ۱۸۹۳، ویلهلم وین، قانون جابجایی خودش را تحت عنوان قانون جابجایی وین یا Wien's Law of Displacement ارائه داد. این قانون پیش‌بینی می‌کرد  که در یک دمای مشخص، شدت تابش در چه طول موجی، بیشترین میزان را دارد. او سپس قانون دیگری ارائه داد که نشان میداد، طیف تابش حرارتی، به چه صورتی با تغییر دما، تغییر می‌کند. ویلهلم وین در سال ۱۹۱۱ موفق شد از بابت قانون تابش جسم سیاه، یازدهمین نوبل فیزیک را از آن خود کند. از آنجایی که ماکس پلانک نقش مهمی در اصلاح این قانون برای طول موج‌های بلند داشت، بسیاری بر این باورند که پلانک‌ نيز می‌بایست در این جایزه‌ با وین شریک می‌شد. او در کنار مطالعه‌ی تابش حرارتی جسم سیاه، پژوهش‌های مهمی نیز بر روی پرتوهای کاتدی، پرتوهای ایکس، پرتوهای کانالی (اشعه‌ی مجرایی یا اشعه‌ی آندی، پرتوهای اتمی با بار مثبت) داشت. ویلهلم