اینجا پر از آغوش‌های نرسیده است ...

آنچه در پایان مجموعه دهگانه درس‌گفتارم در موزه تصاویر معاصر تهران رخ داد، بی‌شک نه برای محمد درویش و نه هیچکدام از آن ۴۸ نفری که حضور داشتند و همراه با صدای مخملی مهدی عباسی و پیانوی استادانه همایون آرام‌فر گریستند، فراموش نخواهد شد. از اینکه چنین آدم‌های درجه یکی ده هفته خود را به کافه تاریخ رساندند تا دریابند چگونه می‌توان از وسعت و ژرفنای آگاهی از شرایط وخیم ایران، نسوخت و همچنان به کنشگری موثر و پیش‌برنده ادامه داد، بسیار خرسندم؛ خداییش یک سروتونینِ واقعی و ماندگار بود؛ یک شادی آرامشبخش به جای دوپامین و لذتی زودگذر ... خوشحالم که تنها نیستم و این را مدیون درنگم در یک معلم بزرگ و کهن می‌دانم با تجربه‌ای بیش از چهار میلیارد سال ... به سهم خود از آرش نورآقایی، مرتضی اسلامی، آرمان ولیان، سیاوش چراغی‌پور و بانو، سعید انصاریان، ستاره طالبیان، اروند درویش، افسانه احسانی، سجاد فتاحی، رویا خوشنویس، آرش رحیمی و بانو، استاد ملکیان عزیز، سمیه ایزدی، مهرآذر فرزادی‌دخت، سعیده اکباتان، ناهید حبیبی، الهه سلطانی و همسر همراهش، شهلا اسماعیلی، فرشته کشاورزیان، زهرا بیدار، زهراسادات موسوی حکیمی، ر