الإمام موسی الکاظم (علیه السلام) اِنَّ رَجُلاً سَاَلَ اَبا عَبْدِالله عَلَیْه الْسَّلام مَا بَالَ اَلْقُرْآنِ لاَ يَزْدَادُ عَلَى اَلنَّشْرِ وَ اَلدَّرْسِ إِلاَّ غَضَاضَةً قَالَ: إِنَّ اَللَّهَ (تَعَالَى) لَمْ يَجْعَلْهُ لِزَمَانٍ دُونَ زَمَانٍ وَ لاَ لِنَاسٍ دُونَ نَاسٍ، فَهُوَ فِي كُلِّ زَمَانٍ جَدِيدٌ، وَ عِنْدَ كُلِّ قَوْمٍ غَضٌّ إِلَى يَوْمِ اَلْقِيَامَةِ شخصی از امام صادق (علیه السلام) پرسید: چه دلیلی دارد که قرآن، با وجود نشر و بحث و بررسی، مدام بر تازگیاش افزوده میشود؟ فرمودند: برای اینکه خداوند تبارک و تعالی، آن را برای یک زمان و مردمانی خاص، نازل نکرده است. از اینرو، در هر زمانی تازه است و تا قیامت، برای همهی ملتها تازگی دارد عیون اخبار الرضا 7، ج 2، ص 87، ح 32